Η ιστορική μνήμη του Πολυτεχνείου σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που βιώνουν οι πολίτες της χώρας μας αποκτά πλέον μια ξεχωριστή διάσταση. Ειδικά μετά τα γεγονότα στο Παρίσι και την αίσθηση πως συντελούνται συντελειακού τύπου αλλαγές σε ολόκληρη την ανθρωπότητα… Για να είμαι ακριβής, όλο αυτό το πανηγυράκι που στήνεται κάθε χρόνο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για μένα περισσότερο συμβολική σημασία έχει… παρά ιστορική! Ειδικά σε μια εποχή που......
η Ελλάδα δείχνει να φτωχαίνει από έννοιες όπως ο ιδεαλισμός, η πνευματικότητα και η παιδεία…
Το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ, στις χαλεπές ημέρες της παγκοσμιοποίησης και του αόρατου εχθρού. Το 1973 ο εχθρός ήταν μια δικτατορία Συνταγματαρχών. Το 2015 ο εχθρός είναι η δικτατορία των αγορών, των κερδοσκόπων και όλων εκείνων που οδηγούν τους λαούς στην εξαθλίωση.
Στο 2015 η ανεργία χτυπά την πόρτα κάθε σπιτιού, η παιδεία και η γνώση συνεχίζουν να αποτελούν εμπορεύσιμο είδος. Ο αγώνας για τα αιτήματα του 1973 είναι πάντα επίκαιρος. Συνεχίζεται μέχρι τη δικαίωση… Μόνο που πλέον δεν υπάρχει αγώνας…
Ο σεβασμός απέναντι σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας λογικά θα έπρεπε να επαναβεβαιώνει την πίστη μας στις παρακαταθήκες αυτών που είχαν το θάρρος να κοιτάξουν κατάματα την Ιστορία και να μας δίνει κουράγιο. Ωστόσο όσο περνούν τα χρόνια, οι μνήμες ξεθωριάζουν. Ειδικά όταν βλέπεις ότι η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, πρωταγωνίστησε στην φούσκα της μεταπολίτευσης…
Με οδηγό τα μηνύματα της εξέγερσης του Νοέμβρη, θα έπρεπε να κατακτηθούν μεγάλοι στόχοι. Με τους αγώνες και τις θυσίες του λαού θα έπρεπε να οικοδομηθεί μια ισχυρή δημοκρατία, ανεξάρτητη και περήφανη.
Οι Αγώνες με τόσο μεγάλο συμβολισμό θα έπρεπε να δικαιώνονται με την καθημερινή δράση και τον αγώνα του κάθε πολίτη. Γιατί, ποτέ, ούτε μια στιγμή, δεν σταματά ο αγώνας για την εμβάθυνση και διεύρυνση της δημοκρατίας, ο αγώνας για την ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας, ο αγώνας για μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, ο αγώνας για την οικοδόμηση μιας δίκαιης κοινωνίας.
42 χρόνια μετά της εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι ευθύνες του πολιτικού μας συστήματος, γίνονται ακόμα μεγαλύτερες, καθώς έχει την υποχρέωση να προστατέψει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του ελληνικού λαού, που τίθενται υπό αμφισβήτηση από τις αντιλαϊκές επιλογές των ινστρουχτόρων της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι παίρνουν από τους πολλούς για να δώσουν στους λίγους. Αυτών που οικοδομούν μια κοινωνία αναξιοκρατίας, αυτών που δημιουργούν αξεπέραστα προβλήματα στη μέση ελληνική οικογένεια.
Παρά το γεγονός ότι οι ελπίδες που δημιούργησε η μεταπολίτευση, αποδείχτηκαν φρούδες και «χρεοκοπημένες», τα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, 42 χρόνια μετά, παραμένουν επίκαιρα, δυνατά, ικανά να τρομοκρατήσουν και να ανατρέψουν όσους προσπαθούν να δημιουργήσουν μια κοινωνία απάθειας, μοιρολατρίας και άκριτης αποδοχής των αντιλαϊκών επιδιώξεων τους. Ακόμα και αν πολλοί πρωταγωνιστές της εξέγερσης, έγιναν όργανα της παγκοσμιοποίησης… Αυτοί έχασαν τον δρόμο… Όχι ο συμβολισμός… Έτσι κι αλλιώς οι ιδέες και οι μνήμες είναι αθάνατες… Οι άνθρωποι είναι θνητοί ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβάνονται, χαμένοι στην ασημαντότητα της ματαιοδοξίας τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου