Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2017

Επιστολή διαμαρτυρίας από ομάδα Αστυνομικών για τις αποφάσεις της συνόδου της Κρήτης και τους διωγμούς Αγιορειτών Πατέρων.

Άγιοι Καθηγούμενοι,σεβαστέ Γέροντα,
Εἴμαστε Ἀστυνομικοί, προσκυνητές τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Μετά λύπης παρακολουθοῦμε τίς διεργασίες τόσο πρίν ὅσο καί μετά τὴν Σύνοδο  τοῦ Ἰουνίουτοῦ 2016, ὅσο καί τόν τρόπο πού ἐλήφθησαν οἱ ἀποφάσεις, καθιστώντας ἔτσι δέσμια τήν Μία Ἁγία Καθολική καί  Ἐκκλησία στόν Οἰκουμενισμό καί.....
στήν ἐπερχόμενη πανθρησκεία πού τώραπροετοιμάζεται.
Ἐπιγραμματικά σᾶς ὑπενθυμίζουμε κάποιες ἀπό τίς ἀποφάσεις:


Α) Ἀποδοχή τῶν αἱρέσεων ὡς Ἐκκλησίες.
Β) Δέν ἀναγνωρίζει ξεκάθαρα προηγούμενες Οἰκουμενικές Συνόδους ὡς τέτοιες, ἀλλά ἁπλᾶ γίνεται μία ἀσαφής ἀναφορά σέ αὐτές (τῆς 8ης ἐπί Μ. Φώτιου τοῦ 879 καί τῆς 9ης ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τῶν ἐτῶν 1341-1351)
Γ) Καταπατεῖ τούς Ἱερούς Κανόνες (72ος τῆς Πενθέκτης) ἐπιτρέποντας μικτούς γάμους μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν.
Ὡς ἀστυνομικοί καί φύλακες τοῦ νόμου ἀντιτιθέμεθα σέ πάσης μορφῆς διωγμό κατά τῶν ἀγωνιζομένων ὑπέρ τῆς πίστεως Ἁγιορειτῶν Πατέρων(Ι.Μ.Μεγίστης Λαύρας,Ι.Μ.Χιλανδαρίου,Ι.Μ.Κουτλουμουσίου,Ρουμάνικη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου και πολλών Κελιωτών), τῶν θεμελιούντων τόν καλόν ἀγώνα τουςστήν Ἱερά Παράδοση καί τούς Ἱερούς κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας .
Ὡς ὑπεύθυνος Καθηγούμενος, ἔχετε χρέος ἀπέναντι στό ποίμνιό σας νά πάρετε θέση, ἔχουμεδέ ὅλοι χρέος (κλῆρος καί λαός) νά διαφυλάξουμε τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας, ὅπως τήν παραλάβαμε ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες, ἀνόθευτη. Σᾶς ἐπισυνάπτουμε τήν ὁμολογία Ὀρθόδοξου πίστεως τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, καί σᾶς καλοῦμε νά καταδικάσεται τήν “σύνοδο” τῆς Κρήτης, ὅσο καί τίς ἀποφάσεις της, εὐφραίνοντας ἔτσι τό ἀγωνιών ποίμνιόν σας. Εὐχαριστοῦμε γιά τό χρόνο σας, προσδοκοῦμε στήν τοποθέτησή σας καί εὐχόμαστε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος νά φωτίζει τό ἔργο σας.


Μετα τιμης


Οἱ ὑπογράφοντες


Καλαιτζιδης Αριστειδης
Καμπουρης Αθανασιος
Σακουλεβας Σωτηριος
Τριανταφυλλιδης Τριανταφυλλος
Γουσιος Νικολαος
Φαλκωνης Μιχαηλ
Παπαδοπουλος Δημητριος
Φιλοκωστας Γεωργιος
Καρταλης Ευστρατιος
Ιωαννιδης Βασιλειος
Κισσας Νικολαος
Διαφας Τριανταφυλλος
Χατζης Παναγιωτης
Γεωργιαδης Λεωνιδας
Πουλιος Ιωακειμ
Βιλαδερης Χαραλαμπος
Πολυανιδης Στεφανος
Καλαιτζιδης Βασιλειος
Τζιλιας Στεργιος
Σφελινιωτης Αλεξανδρος
Ευθυμιαδης Χρηστος
Γκισης Θεοδωρος
Νταπουλιας Δημητριος
Μουσας Χρηστος
Μουχταρης Δημητριος
Μιχαλακης Γεωργιος
Ταουκτσης Νικολαος
Τσιολακης Αχιλλεας
Τοσκα Μελπομενη    
Καζακιδης Στεφανος
Χατζης Αριστοτελης
Μπουζινη Πηνελοπη
Ευθυμιαδου Δεσποινα
Σαραντοπουλος Ανδρεας
Παρχαριδης Σιλβεστρος
Στραντζαλης Ηλιας
Μαλωγιαννης Χρηστος
Βαλαβανης Βασιλειος
Δεκουλακος Παναγιωτης
Παπαδοπουλος Αθανασιος
Ασλανιδης Ευθυμιος
Οικονομου Ιωαννης
Μαλιωρας Βαγγελης
Σερετης Νικολαος
Τσενεκλιδης Γεωργιος
Κερτενης Σταματης
Τζανη Φωτεινη
Προυβας Ιωαννης
Μηλινη Φωτεινη
Τζοκακτζης Παντελης
Βαραγκουλης Αντωνης
Χατζης Θεοδωρος
Αμανατιδης Γεωργιος
Γραματογλου Κωστας
Παραταλκης Ευαγγελος
Πολυχρονιδης Βασιλειος
Βενετικιδης Τιμολεων
Παυλιδης Λαμπρος
Τσιλιγκεριδης Αναστασιος
Μαγοπουλου Μαρια
Σπαλας Αναστασιος
Χαριτιδης Αναστασιος
Σκρανδωνιδης Κωστας
Πασκουδης Αναστασιος
Βασιος Βασιλειος
Αγγελιδης Χρηστος
Παπαδακης Θεοφιλος
Σπατωρης Νικολαος
Τανιμανιδης Κωστας
Τριγκος Γεωργιος
Κακαφικας Γεωργιος
Τσουκαλας Γεωργιος
Βακαλφωτης Παρης
Σταθοπουλος Φωτιος
Ψωμιαδου Λουιζα
Παυλιδης Κωστας
Τσιακας Αλεκος
Ραπτης Ηλιας
Παπαδοπουλος Παυλος
Μισχακης Παρης
Κεχαγιας Χρηστος
Δασκαλακη Σοφια
Γεωργουλετης Νικολαος
Κουλανδρος Σαββας
Κιτζιαν Ιορδανης
Φωτιαδης Κωστας

Θεοχαριδης Αθανασιος



ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 8η Νοεμβρίου 2016
Σύναξις τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ
καὶ πασῶν τῶν ἀσωμάτων καὶ ἐπουρανίων Δυνάμεων.

ΕἰςτὸὄνοματοῦΠατρὸςκαὶτοῦΥἱοῦκαὶτοῦἉγίουΠνεύματος,
τῆςἉγίαςκαὶὁμοουσίουκαὶζωοποιοῦΤριάδος.

ΠρὸςτὴνἹερὰΚοινότητατοῦἉγίουὌρουςκαὶτοὺςΣεβαστοὺςἁγίουςΚαθηγουμένουςτῶνἹερῶνΜονῶν.
            “Πᾶςοὖνὅστιςὁμολογήσειἐνἐμοὶἔμπροσθεντῶνἀνθρώπων, ὁμολογήσωκἀγὼἐναὐτῷἔπροσθεντοῦΠατρόςμουτοῦἐνοὐρανοῖς·ὅστιςδ᾿ἄνἀρνήσηταίμεἔμπροσθεντῶνἀνθρώπων, ἀρνήσομαιαὐτὸνκἀγὼἔμπροσθεντοῦΠατρόςμουτοῦἐνοὐρανοῖς.(Μτ. Ι, 32)
“EὐχαριστοῦντεςτῷΘεῷκαὶΠατρὶτῷἱκανώσαντιἡμᾶςεἰςτὴνμερίδατοῦκλήρουτῶνἁγίωνἐντῷφωτί”, ὅπουκατεξοχὴνεἶναικαὶλέγεταιὁμοναχισμός, τὸἀκρότατοντῆςεὐαγγελικῆςπολιτείας, ἡκλήσητῆςὁποίαςἀπαιτεῖκατὰτὸἀποστολικὸνλόγιον: “περιπατῆσαιὑμᾶςἀξίωςτοῦΚυρίουεἰςπᾶσανἀρέσκειανἐνπαντὶἔργῳἀγαθῷκαρποφοροῦντεςκαὶαὐξανόμενοιεἰςτὴνἐπίγνωσιντοῦΘεοῦ”,ὃςἔλαμψενἐνταῖςκαρδίαιςἡμῶνπρὸςφωτισμὸντῆςγνώσεωςτῆςδόξηςτοῦΘεοῦένπροσώπῳἸησοῦΧριστοῦ”, αὐτῆςτῆςγνώσεωςδιὰτῆςφωτουργοῦδιδασκαλίαςτῶνἁγίωνκαὶθεοφόρωνΠατέρωντῆςἘκκλησίας, ἤλθαμεεἰςἐπίγνωσιντῶνκρισίμωνδογματικῶνζητημάτωνπίστεως, τὰὁποῖασχετίζονταιμὲτὴνπαναίρεσιντοῦδιαχριστιανικοῦκαὶδιαθρησκειακοῦΟἰκουμενισμοῦ, καὶτὰὁποῖαδιενεργοῦνταικατὰτῆςἁγίαςκαὶἀμωμήτουὀρθοδόξουπίστεως. Ἐπὶ 114 συναπτὰἔτη, ἀρχῆςγενομένηςτὸ 1902, ὁἑκάστοτεΠατριάρχηςΚωνσταντινουπόλεωςπρωτοστατεῖ, ἔργῳκαὶλόγῳ, στὴνἐπιβολὴτῆςπαναιρετικῆςκαινοφανοῦςδιδασκαλίαςτοῦΟἰκουμενισμοῦ. Δυστυχῶς,παρατηρεῖταιἐντὸςτῶνπερισσοτέρωνμονῶνκαθὼςκαὶκελλιωτικῶνσυνοδειῶνἡκαλλιέργειαἑνὸςκλίματοςἀμεριμνίαςκαὶἀδιαφορίας, ἡὁποίαἐγγίζειτὰὅριατῆςἠθελημένηςἄγνοιας, μὲἀποτέλεσμαοἱἐκεῖμονάζοντεςπατέρεςνὰἀγνοοῦνἕωςκαὶτὰβασικότεραπερὶτῆςπαναιρέσεωςτοῦΟἰκουμενισμοῦ. Τούτωνοὕτωςἐχόντων, κατόπινπολλῆςκαὶἐμπόνουπροσευχῆς, ἡφωνὴτῆςσυνείδησεωςμᾶςὑπέδειξενὰξεκινήσουμεἀγῶναὁμολογιακὸ, θεμελιωμένοστὴνἀντιαιρετικὴστάσητῶνὁσίωνΠατέρωντοῦπαρελθόντος, ἐξαιρέτωςτῶνἉγιορειτῶν.
            ΓιατὶοἱἀποφάσειςτῆςλεγομένηςἉγίαςκαὶΜεγάληςΣυνόδου (ΑκΜΣ), εἶναιαἱρετικές.
            ἩμελέτητῶνἀποφάσεωντῆςλεγομένηςἉγίαςκαὶΜεγάληςΣυνόδου (ΑκΜΣ), ὑπὸτὸφῶςτῆςἁγιοπατερικῆςδιδασκαλίαςκαὶὄχικατὰτὴνἑκάστουπροσωπικὴγνώμη, μᾶςὡδήγησεστὸσυμπέρασμαὅτιἡἐνλόγῳΣύνοδοςἀντὶνὰὀρθοτομήσειτὸνλόγοτῆςἀληθείαςκαὶνὰκαταδικάσειὡςΑΙΡΕΣΗτὸνΟἰκουμενισμό, ἀντιθέτωςτὸνἐπέβαλεπροσδίδοντάςτουπανορθόδοξονκῦρος, ἀποδεχομένητὴνἐκκλησιαστικότητατῶνπάλαιποτὲκαταδεδικασμένωναἱρέσεωντοῦπαπισμοῦκαὶτοῦπροτεσταντισμοῦ. Ἡλήψητῆςσυγκεκριμένηςἀποφάσεωςκαὶμόνοντὴνκαθιστᾶμίαἀντορθοδόξουπίστεωςκαὶὁμολογίαςψευδοσύνοδο.
1)        ΣυγκεκριμέναστὸτελικὸκείμενοΣχέσειςτῆςὈρθοδόξουἘκκλησίαςπρὸςτὸνλοιπὸνχριστιανικὸνκόσμον’’, στὴνπαράγραφο 6 ἀναφέρεται: “ ἩὈρθόδοξοςἘκκλησίαἀποδέχεταιτὴνἱστορικὴνὀνομασίαντῶνμὴεὑρισκομένωνἐνκοινωνίᾳμετ᾿αὐτῆςἄλλωνἑτεροδόξωνχριστιανικῶνἘκκλησιῶνκαὶὉμολογιῶν.Ἐδῶβλέπουμετὸπαραπλανητικὸπαιχνίδιτῶνχρησιμοποιουμένωνἐκφράσεων. ἩχρήσηἀφἑνὸςμέντῆςἐκφράσεωςὅτιἡἘκκλησίαἀποδέχεται”, ἀφἑτέρουδέ, τοῦχαρακτηρισμοῦτῶναἱρετικῶνὡςἘκκλησιῶνκαὶὉμολογιῶν”, καταφανῶςὁδηγεῖστὸσυμπέρασμαὅτιἡΑκΜΣ (καὶδιαὐτῆςπάντεςοἱἀποδεχόμενοιαὐτήν), υἱοθέτησεκαὶἀποδέχθηκετὴννέαἐκκλησιολογίατῆςΒ´ Βατικανῆςσυνόδου”, ὅπωςἐκφράστηκεστὰἐπίσημακείμενάτης (βλ. κυρίωςLumen Gentium 15, Unitatis Redintegratio 3, ὅπουγίνεταιἀναφορὰστὴνὕπαρξηἘκκλησιῶνκαὶἘκκλησιαστικῶνΚοινοτήτων”), συμφώνωςπρὸςτὴνὁποίανἡἐκκλησίαδιεσπάσθῃἐνχρόνῳ, πλὴντὰδιασπασθένταμέλη,ἐὰνμὲνδιατηροῦνἐπισκοπάτοκαὶμυστήρια (Βάπτισμα, Χρῖσμα, Εὐχαριστία), καλοῦνταιἘκκλησίεςκαὶθεωρεῖταιὅτιδιακρατοῦνπερισσότεραστοιχεῖαἐκκλησιαστικότητος, (οἱΠαπικοὶἀναφερόντουσανστοὺςὈρθοδόξους, στοὺςΜονοφυσῖτες, καὶσὲτμήματατοῦΠροτεσταντικοῦκόσμου, ὅπωςπ.χ. οἱἈγγλικανοί·στὸδὲκείμενοτῶνΣχέσεων,ἡἀναφορὰκαλύπτειΜονοφυσῖτεςκαὶΠροτεστάντεςὅπωςἀνωτέρω, μὲτὴνπροσθήκητῶνΠαπικῶν), ἂνδὲδὲνδιατηροῦντὰἀνωτέρῳ, παρὰμόνοντὸΒάπτισμα, ὀνομάζονταιἘκκλησιαστικὲςΚοινότητες” (μαὐτὸτόσοοἱΠαπικοί, ὅσοκαὶἡσύνοδοςτῆςΚρήτηςποὺτοὺςἀκολουθεῖ, -ἁπλῶςἀλλάζονταςτόΚοινότητεςσέὉμολογίες”- ἐννοοῦντοὺςκαλβινίζοντεςΠροτεστάντες).

2)                Ἐκτὸςτῶνἄλλων, εἰδικὰστὶςπαραγράφους 9-11, ἐπικυρώνεταισυνοδικὰ, οὐσιαστικὰ, τὸσύνολοτῶνἀποφάσεων-κειμένωντοῦσυμβουλίου ‘’ΠίστιςκαὶΤάξις’’ τοῦΠ.Σ.Ε, ὅσοκαὶαὐτῶνποὺἔχουνπαραχθεῖἀπὸτὴΜικτὴΘεολογικὴἘπιτροπὴΠαπικῶνκαὶ ‘’ὀρθοδόξων’’. Προσδίδεταιἔτσι σὲὅλααὐτὰπλέον συνοδικὴἔγκριση πανορθοδόξουκύρους. Ἀποδέχεταιἑπομένωςκαὶἀναγνωρίζειστὶςαἱρετικὲςκοινότητεςὅτιἔχουν,καθὼςκαὶοἱὀρθόδοξοι, ἀποστολικὴδιαδοχή, ἱερωσύνη, βάπτισμακαὶαὐθεντικὰμυστήρια, (βλ. συμπεφωνημένακείμεναΜονάχου 1981, Μπάρι 1987, ΝέουΒάλαμο 1988, Μπαλαμάντ 1993, Ραββένας 2007). Ἐνὀλίγοιςἀποδομεῖταιὁλόκληρηἡἀποστολικοπαράδοτη, δογματικὴδιδασκαλίατῶνἁγίωνΠατέρωντῆςἘκκλησίας.

ἩΑκΜΣἀποδέχεταιὅτιὁΠάπαςκαὶὅλοιοἱαἱρετικοὶδίχοςνὰἀποκηρύξουνκανέναἀπὸτὰαἱρετικὰδόγματάτουςεἶναικαὶαὐτοὶἘκκλησίες, ἐνῶἀντιθέτως, οἱἅγιοιΠατέρεςἀναθεμάτιζανκαὶἀπέκοπταντοὺςαἱρετικοὺςὡςσάπιακαὶνεκρὰμέλη, ὡςπαντελῶςξέναδηλαδὴπρὸςτὸσῶματῆςἘκκλησίας.
            3) ὍσονἀφορᾷστὸκείμενοπερὶτοῦμυστηρίουτοῦΓάμου,παρατηρεῖταιμίαἐσκεμμέναπαραπλανητικὴἀμφισημίακατὰτὴνὁποίαν,ἐνῶἀρχικῶςκαταγράφεταιἡσχετικὴπατερικὴδιδασκαλίαἐπὶτοῦθέματος (παράγραφοιἕωςκαὶ II,3), κατόπιναὕτηἀνατρέπεταιπλήρωςδιὰτῆςἐπισήμουἀποδοχῆςτῶνμικτῶνλεγομένωνγάμων”, μέσωτῆςἐφαρμογῆςμιᾶςψευδωνύμουοἰκονομίας”, ἡὁποίακαταστρατηγεῖτόσοτὸγράμμα,ὅσοκαὶτὸπνεῦματοῦ 72ουκανόνοςτῆςΠενθέκτηςἐνΤρούλλῳΣυνόδου (692), μιγνύονταςτὰἄμικτα: ὀρθόδοξουςκαὶαἱρετικούς. ἩσυγκεκριμένηἀπόφασηἀποτελεῖτὸδεύτεροσημεῖοἀναγνωρίσεωςἐκκλησιαστικότητοςτῶνἀποκεκομμένωνἐκτῆςἘκκλησίαςαἱρετικῶνκοινοτήτων, ἀφοῦγίνεταιἀποδεκτὸπλέονκαὶσυνοδικῶς, τὸἔγκυροντοῦαἱρετικοῦβαπτίσματοςκαὶκατὰσυνέπειαντῶναἱρετικῶνμυστηρίωνκαὶσυνακόλουθατῆςβαπτισματικῆςθεολογίας:
            “ὉγάμοςὈρθοδόξωνμεθ᾿ἑτεροδόξωνκωλύεταικατὰκανονικὴνἀκρίβειαν (κανὼν 72 τῆςΠενθέκτηςἐνΤρούλῳΣυνόδου). ἩδυνατότηςἐφαρμογῆςτῆςἐκκλησιαστικῆςοἰκονομίαςὡςπρὸςτὰκωλύματαγάμουδέονὅπωςἀντιμετωπίζεταιὑπὸτῆςἹερᾶςΣυνόδουἑκάστηςαὐτοκεφάλουὈρθοδόξουἘκκλησίας. (παράγραφοι II,5,i-ii).
4)            ἈναφορικῶςδὲπρὸςτὸκείμενοτῆςΝηστείας,ἰσχύειὅ,τιἐλέχθηκαὶγιὰτὸκείμενοτοῦΓάμου: ἕωςκαὶτὴνπαράγραφο 7, παρουσιάζεταιἡσχετικὴὀρθόδοξηδιδασκαλίαπερὶνηστείας, ἀκολούθωςὅμωςἐπιτρέπεταιἡκατάλυσίςτης (Νηστεία 8), μὲἀποτέλεσμανὰπαραδίδεταιτελεσιδίκωςἡἀσκητικὴἐκκλησιαστικὴπαράδοσηστὸἐκκοσμικευμένοκαὶἀντιασκητικὸπνεῦματοῦΟἰκουμενισμοῦ.
Τὸἴδιογίνεταικαὶἐδῶδιὰτῆςὁδοῦτῆς «οἰκονομίας»:καταλύονταιοἱἱεροὶκανόνεςπερὶτῆςνηστείας.
5)            ΣτὴνσύνοδοτῆςΚρήτηςδὲνὑπῆρξεοὔτεκἂνἡἐπίφασιςσυνοδικότητοςποὺβλέπουμεστὴνΒΒατικανὴσύνοδο, στὴνὁποίαεἶχεκληθεῖ τὸ σύνολο τῶν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη παπικῶν ἐπισκόπων, ἐνῶστὴνΑκΜΣδὲνσυμμετεῖχετόσύνολοτῶνἐπισκόπωνπαρὰμόνονἀντιπροσωπεῖες”.Ἡσύνοδοςλειτούργησεσὰννὰἦτανκάποιοπολιτικὸσῶμα, ὅπουοἱἀντιπροσωπεῖεςψήφισανκατἀρχὰςἐσωτερικά, ὅπωςκαὶοἱκοινοβουλευτικὲςὁμάδεςτῶνκομμάτων, μὲτελικὴκατάληξητὴνψηφοφορίατῶνπρώτων, ὡςἄλλωνπολιτικῶνἀρχηγῶν.Μὰοὔτεκαὶπανορθόδοξοςἦταν,ἐφόσοντελικῶςἔλειψαντέσσερειςΑὐτοκέφαλεςἘκκλησίες.
ὌντωςἡΑκΜΣδὲνἔχεικαμμίασχέσημὲτὶςπροηγούμενεςΟἰκουμενικὲςκαὶΤοπικὲςΣυνόδουςτῆςὈρθοδόξουἘκκλησίας. Ἐξάλλου, ὅπωςχαρακτηριστικὰδήλωσεὁἈναστάσιοςἈλβανίας, συνιστᾶμίανέουεἴδουςσύνοδο”. ἩνέαπραγματικότηταποὺδιαμορφώνεταιμὲσυνόδουςτύπουΚολυμπαρίουΚρήτηςεἶναιὅτικαταλύεται τὸ συνοδικὸ σύστημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ εἰσάγεταιἡ ἐκκοσμίκευση ἐντὸς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ὅπου δὲν ὑπάρχει ἡ εὐωδία τοῦ λιβανιοῦ ἀλλὰ ἡ δυσωδία τῶν κοσμικῶν ἀρωμάτων.ὌντωςδὲνὑπάρχειοὐδαμοῦὁαὐθεντικὸςδογματικὸςλόγοςκαὶἡἀκρίβειαποὺἁρμόζεισὲμίαὈρθόδοξηΣύνοδο,ὥστενὰἀποπνέειἐμπιστοσύνηκαὶαὐθεντικότητα.
6)        Κλείνοντας, παρατηροῦμεὅτισὲὅλατὰκείμενατῆςΣυνόδουδὲνὑπάρχειἡεὐθύτηςτοῦλόγου, τὸεὐαγγελικόν «ἔστωὁλόγοςὑμῶνναὶναί, οὔοὔ» (Ματθ. εʹ, 37),ἐκεῖνομάλισταποὺἐντυπωσιάζειεἶναιὅτιοἱ λέξεις ποὺσυστηματικὰ ἀποφεύγονταιεἶναι: αἱρετικοί, αἵρεσις καὶ δόγμα.ΣκοπὸςβεβαίωςτοῦπαρόντοςκειμένουδὲνεἶναιἡλεπτομερὴςθεολογικὴἀνάλυσηἐπὶτῶνκειμένωντῆςΑκΜΣ, ἐπαὐτοῦπαραπέμπουμεστὴθεολογικὴμελέτητοῦἁγιορείτουΜοναχοῦἘπιφανίουΚαψαλιώτου, καθὼςκαὶἀκαδημαϊκῶνθεολόγωνκαθηγητῶν. ΣτὶςἐνλόγῳἐργασίεςγίνεταισαφὲςὅτιπέραντοῦκακοδόξουκειμένουτῶνΣχέσεων, καὶτὰἄλλασυνοδικὰκείμενα: τῆςἘγκυκλίου, τοῦΜηνύματος, καὶτῆςἈποστολῆς,βρίθουνἀντορθοδόξωνθέσεωνπερὶτοῦχαρακτῆροςτῆςἘκκλησίαςκαὶτῆςἀποστολῆςαὐτῆςἐντῷκόσμῳ.

Ἡ λεγομένη ΑκΜΣ ἀποκορύφωμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
Πάντως τὰτελικῶςγενόμεναστὴνλεγομένηΑκΜΣδὲνπροξενοῦνἐντύπωση ὡς κάτιτὸἀπρόσμενο, ἀντιθέτως,ἀποτελοῦντὴνφυσιολογικὴκατάληξημιᾶςὁλοκλήρουπορείαςαἱρετικῶνπράξεωνκαὶλόγωντοῦἑκάστοτεπατριάρχουἀπὸτὸ 1902 καὶἐντεῦθεν. Τὸφοβερὸνεἶναι, ὅτιεὐθὺςμετὰτὴνΑκΜΣὁνῦνΠατριάρχηςἔδραμεσπουδαίωςστὴδιαθρησκειακὴσύναξητῆςἈσσίζηςγιὰνὰἀνάψεικαὶαὐτὸςτὸκεράκιτουστὸνκοινὸβωμὸτοῦΒάαλτῆςΠανθρησκείας (Αὔγουστος 2016). ΤοῦτοἀποτέλεσεσυνέχειαπροηγουμένωνσυμπροσευχῶνμετὰτῶνἐχθρῶντοῦΧριστοῦ, ὅπωςἙβραίων, Βουδιστῶν, Ἰνδουϊστῶν, Εἰδωλολατρῶνκ.. ἊναὐτὸδὲνεἶναιἄρνησηΧριστοῦ, τότετίεἶναι; Ὑπηρετεῖ, δυστυχῶς, πιστὰτὴνΠανθρησκείατοῦἈντιχρίστου. Αὐτὰοὐδεὶςαἱρετικός, διὰμέσῳτῶναἰώνωνδὲντόλμησεοὔτεκἂνκαὶνὰτὰσκεφθεῖ!
Ἀναπόφευκτατὸἑπόμενοκαὶτελικὸστάδιοθὰεἶναιἡὑποταγὴστὸπρωτεῖοἐξουσίας, στὸἀλάθητοτοῦαἱρεσιάρχηΠάπακαὶ «τὸκοινὸποτήριο» , δηλαδὴστὴμετατροπὴτῶνΑὐτοκεφάλωνὈρθοδόξωνἘκκλησιῶνσὲΟὐνιτικές.
ΕἶναιγνωστὸτοῖςπᾶσιὅτιὁνῦνΟἰκουμενικὸςΠατριάρχηςτυγχάνειὁκύριοςἐμπνευστὴςὅλωντῶνκακοδόξωνἀποφάσεωντῆςΑκΜΣ, καθὼςαὐτὸἀποτελοῦσεὅραμαζωῆςκαὶἦτανὁδιαρκήςτουστόχος. ΟἱαἱρετικοῦχαρακτήραθεολογικὲςθέσειςτοῦΠατριάρχου -οἱὁποῖεςἔλαβανπλέονκαὶπανορθόδοξονκῦρος- εἶναιἐδῶκαὶπολλὰχρόνιαγνωστὲςκαὶεἶναικαταγεγραμμένεςτόσοσὲκείμενα,ὅσοκαὶὡςπροφορικὲςδηλώσειςκαὶἔχουνἐλεγχθεῖδημοσίωςἀπὸθεολογικὲςμελέτεςἐπισκόπων, ἀπὸτὴΣύναξηὈρθοδόξωνΚληρικῶνκαὶΜοναχῶν”, ἀπὸἀκαδημαϊκοὺςκαθηγητὲςτῆςΘεολογίας, καθὼςκαὶἀπὸἄλλουςκληρικοὺςκαὶλαϊκούς. Ἐμεῖςἀπὸτὴνπλευράμας, δώσαμετὴνἁγιορειτικὴμαρτυρίαἐκδίδονταςτὸνσυλλογικὸτόμο «ἍγιονὌρος. Διαχρονικὴμαρτυρίαστοὺςἀγῶνεςὑπὲρτῆςπίστεως»τὸ 2014, καὶτὸνὁποῖοὑπέγραψαντέσσεριςἁγιορεῖτεςἩγούμενοικαθὼςκαὶπλῆθοςκελλιωτῶνκαὶγερόντων.ΠεριέχειπαλαιότερακείμενατῆςἹερᾶςΚοινότητος, προβάλλονταςἔτσιτὴδιαχρονικὴφωνὴτοῦἉγίουὌρουςπρὸςἐνημέρωσητοῦπιστοῦλαοῦ, ὁὁποῖοςὅμωςσήμερακρατεῖταιστὸσκότοςκαὶτὴνἄγνοια. Στὸσυγκεκριμένοκείμενο, καθὼςκαὶσὲἄλλαποὺἔχουνδεῖκατὰτὸπαρελθὸντὸφῶςτῆςδημοσιότητος, γίνεταισαφὲςὅτιὁΠατριάρχηςκηρύττειαἵρεσινγυμνῇτῇκεφαλῇ. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε ὁλίγα ἐκ τῶν (πάρα) πολλῶν:

ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ
            1)        Ὁ Πατριάρχης δὲν πιστεύει εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, δηλαδὴ εἰς «Μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».
            Τὸ Μάϊο τοῦ 2014 στὴ συνάντησή του μὲ τὸν Πάπα στὰ Ἱεροσόλυμα στὸ λόγον του εἶπε: « Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησίαλόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καὶ τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοὸς διεσπάσθη ἐν χρόνῳαἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίαι ὡδηγήθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως» (προσφώνησις Πατριάρχου πρός Πατριάρχην Ἱεροσολύμων 24 Μαΐου 2014 βλ. ἱστολόγιο amen).
            Ἔχει πεῖ, «Ἐφ᾿ ὅσον δηλονότι ἡ μία Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅτι ἄλλη τις Ἐκκλησία εἶναι ταμιοῦχος τῆς χάριτος καὶ ἀρχηγὸς σωτηρίας, ἀποκλείεται, ὡς ἀντιφάσκουσα εἰς τὴν παραδοχὴν ταύτην, ἡ προσπάθεια ἀποσπάσεως πιστῶν ἀπό τῆς μιᾶς καὶ προσαρτήσεως αὐτῶν εἰς τὴν ἑτέρανδὲν εἶναι ἀνταγωνίστρια τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ᾿ ἕν σῶμα μετ᾿ αὐτῶν». (Προσφώνησις πρὸς τήν παπικὴν ἀντιπροσωπίαν εἰς τὴν θρονικὴ ἑορτὴ, Κων/πολις 1998, περ. Ἐπίσκεψις).
            Σὲ ἄλλη του ὁμιλία εἶπε: « Ἀπηλλαγμένοι λοιπὸν τῶν ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντοςΚάθε Ἐκκλησία εἶναι ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὄχι ἡ ὁλότητά της. Κάθε Ἐκκλησία ἐκπληρώνει τἠν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίεςὁ ἕνας χωρὶς τὸν ἄλλον εἴμαστε πτωχευμένοι» (Ὁμιλία εἰς Γενεύην 17 -2 2008).
            Ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὸν Πατριάρχη εἶναι διεσπασμένη καὶ διῃρῃμένη. Δὲν ὑπάρχει ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ μέσα σὲ αὐτὴν τὴν διῃρημένη «Ἐκκλησία» συγκαταλέγει καὶ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Πιστεύει στὴν οἰκουμενιστικὴ «θεωρία τῶν κλάδων». Ἐπ᾿ αὐτοῦ δημοσίευσε θεολογικὴ κριτικὴ ἡ ‘’Σύναξις Ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ μοναχῶν’’, ποὺ ἀποδεικνύει τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ Πατριάρχη.
            Κατὰ συνέπειαν, «ὅποιος πιστὸς κληρικὸς καὶ λαϊκὸς ἀμφισβητεῖ ἤ ἀρνεῖται συνειδητὰ τήν ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρικὴ ὀρθόδοξη πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὴ ὁριοθετεῖται μὲ κάθε ἀκρίβεια στοὺς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἰδιαιτέρως στὰ μονοσήμαντα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, εὐλόγως ἐκπίπτει ἀπό τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὑποκείμενος σὲ καθαίρεση ἢ ἀφορισμὸ κατὰ τίς Οἰκουμενικὲς Συνόδους». ( βλ. Ζʹ Ἱερὸν Κανόνα τῆς Γʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καὶ τὴν μελέτη “Ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου”, ἔκδ. Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν, 2015, σελ. 13).
            2)        Ὁ Πατριάρχης δὲν πιστεύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς ἀληθινὸς Θεός καὶ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὅπως τὸν ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολον τῆς πίστεώς μας « Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν…», καὶ τοῦτο ἀποδεικνύεται πάλιν ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ λόγια καὶ ἔργα του. Δὲν πιστεύει εἰς τὸ «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα». (Ἐφ. Δʹ, 5).
            Τὸ 2001 στὴν νότιο Ἀφρικὴ, δήλωσε ὅτι: « ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δὲν ἐπιδιώκει νὰ πείση τοὺς ἄλλους γιὰ μία συγκεκριμένη ἀντίληψι τῆς Ἀλήθειας ἢ τῆς Ἀποκαλύψεως ». (ἐκ τῆς ἱστοσελίδος τοῦ Πατριαρχείου).
            Ὁ Πατριάρχης λέγοντας ὅτι δὲ χρειάζεται νὰ διδάσκουμε «γιὰ μιὰ συγκεκριμένη ἀντίληψι τῆς Ἀληθείας ἢ τῆς Ἀποκαλύψεως», καταργεῖ τὴν ἱεραποστολὴ καὶ τὸ βάπτισμα· γιὰ αὐτὸ καὶ ἀπαγορεύει τὸ ὀρθόδοξο βάπτισμα στοὺς προσηλύτους.
            3)        Πιστεύει ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες σώζουν.
            Στὴ Γενεύη τὸ 1995 ἔκανε τὴ δαιμονικὴ, βλάσφημη δήλωση: «ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΔΟΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ». (Ἐπίσκεψις ἀρ. 523, σελ. 12).
            Ἐὰν ὅλες λοιπὸν οἱ θρησκεῖες σώζουν, γιατί τότε νὰ ἔρθει ὁ Χριστὸς στὴν γῆ; Γιατί νὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ νὰ σταυρωθεῖ , ἀφοῦ ὅλες οἱ θρησκεῖες σώζουν; Γιὰ τὸν Πατριάρχη λοιπὸν, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεός, ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ἁπλᾶ μία θρησκεία, ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες θρησκεῖες. Καὶ ἀκόμη μνημονεύεται ἡμέρας καὶ νυκτὸς ὡς ὀρθοτομῶν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας;…
            Στὴν 6η Παγκόσμια Συνάντηση Θρησκείας καὶ Εἰρήνης στὶς 4/11/1994 δηλώνει: «Ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες πρέπει νὰ φέρουμε στὸ προσκήνιο τὶς πνευματικὲς ἀρχὲς τοῦ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, τῆς ἀδελφωσύνης καὶ τῆς εἰρήνης. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ πετύχουμε αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι στὸ πνεῦμα τοῦ ἑνὸς Θεοῦ...Ρωμαιοκοθολικοὶ, καὶ Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται  καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι καὶ Ἰνδοί, Βουδισταί...». (Ἐπίσκεψις ἀρ. 494, σελ. 23, Γενεύη 1994).
            ΠιστεύεικαὶκηρύττειὅτιτὸΚοράνιοεἶναιἴσομὲτὴνἉγίαΓραφὴκαὶἱερὸ,ὅπωςαὐτή[1]καὶὅτιοἱΜωαμεθανοὶμποροῦννὰπᾶνεστὸνπαράδεισοχωρὶςνὰπιστεύουνστὸΧριστό[2]
Ὁ Πατριάρχης στήν Ἀτλάντα τῆς Τζώρτζια τῶν ΗΠΑ, προσφώνησε τόν ἰδιοκτήτη τῆς Coca Cola Μουχτὰρ Κέντ καὶ εἶπε: «Ἔχω ἕνα μικρὸ ἐνθύμιο, μικρό, ἀλλὰ καὶ μεγάλο· ἐνθύμιο στή Δάφνη καί στόν Μουχτάρ. Εἶναι τὸ ἅγιο κοράνιο, τὸ ἱερὸ βιβλίο τῶν μουσουλμάνων  ἀδελφῶν μας». (Περιοδικό: Ἅγιον Ὄρος - Διαχρονικὴ μαρτυρία στούς ἀγῶνες τῆς Πίστεως, ἔκδ. Ἁγιορειτῶν Πατέρων, Ἁγ. Ὄρος 2014, σελ. 69).
ΠιστεύεικαὶκηρύττειὅτιπολλὲςἐντολὲςτοῦΘεοῦεἶναιπροσωρινές[3],διαφωνώνταςἀκόμακαὶμὲτὸνΚύριο!

Ὀνομάζει"εὐλογημένη" καὶτιμᾷτὴΣυναγωγὴτῶνἙβραίων, ἐκεῖποὺὑβρίζεταιὁΧριστὸςκαὶἡΘεοτόκος[4]. ΓιὰτὸνἱερὸΧρυσόστομοἡΣυναγωγὴεἶναιχῶροςδαιμονίωνποὺσυνάζονταιοἱσταυρωτὲςτοῦΧριστοῦκαὶθεομάχοι[5].

4)        ΠιστεύεικαὶκηρύττειτὴνβασικὴἀρχὴτῆςΜασονίαςὅτιδηλαδή: "ἕκαστοςνὰλατρεύῃτὸνἝναΘεὸνὡςπροτιμᾷ…". "ὉΘεὸςεὐαρεστεῖταιεἰςτὴνεἰρηνικὴνσυμβίωσιντῶνἀνθρώπωνκαὶμάλιστα, αὐτῶνοἱὁποῖοιΤὸνλατρεύουνἀνεξαρτήτωςτῶνδιαφορῶν, αἱὁποῖαιὑπάρχουνεἰςτὴνπίστινμεταξὺτῶντριῶνμεγάλωνμονοθεϊστικῶνθρησκειῶν"[6].

5)        ἘπιδιώκειτὴνκατάργησηἢτροποποίησηπλειάδοςἹερῶνΚανόνων, κάτι, ποὺγιὰτὴνὈρθοδοξία, εἶναιγνώρισμααἱρετικοῦἀνθρώπου[7]. ὈνομάζειτοὺςἹ. Κανόνες "τείχητοῦαἴσχους"[8]!
6) ὉΟἰκουμενικὸςΠατριάρχηςἐπίσηςἐκφράζεταιὑβριστικὰκατὰτῶνἁγίωνΠατέρωντῆςἘκκλησίας, διότιστὴνθρονικὴἑορτὴτὸ 1998, σχετικὰμὲτὸθέματοῦπαπισμοῦκαὶτὶςσχέσειςποὺπρέπεινὰἔχουμεμαζίτους, εἶπε: «Ἡμετάνοιαἡμῶνδιὰτὸπαρελθὸνεἶναιἀπαραίτητος. Δὲνπρέπεινὰσπαταλήσωμεντὸνχρόνονεἰςἀναζήτησινεὐθυνῶν. ΟἱκληροδοτήσαντεςεἰςἡμᾶςτὴνδιάσπασινπροπάτορεςἡμῶνὑπῆρξανἀτυχῆθύματατοῦἀρχεκάκουὄφεωςκαὶεὑρίσκονταιἤδηεἰςχείραςτοῦδικαιοκρίτουΘεοῦ. ΑἰτούμεθαὑπὲραὐτῶντὸἔλεοςτοῦΘεοῦ, ἀλλὰὀφείλομενἐνώπιοναὐτοῦ, ὅπωςἐπανορθώσωμεντὰσφάλματαἐκείνων (!)» (Βλ. ἘκκλησιαστικὴἈλήθεια, 16/2/1998 καὶπερ. Ἐπίσκεψις).
Φρικιᾶὁκάθεεὐσεβὴςὀρθόδοξοςχριστιανὸςἀκούγονταςτὰἀσεβῶςτολμηθένταρήματατοῦπατριάρχου. ΒλασφημεῖταιἅπαςὁχορὸςτῶνἁγίωνΠατέρων, οἱὁποίοιὡςγνήσιοιποιμένεςτῶνδιαπιστευμένωνεἰςαὐτοὺςλογικῶνπροβάτων, τὸδιεφύλαξανἀμόλυντοἀπὸτὴλύμητῶναἱρέσεων, μεγαλυτέρατῶνὁποίωνἦταν (καὶπαραμένει), αὐτὴτοῦἀθέουπαπισμοῦ. Βλασφημοῦνταιἀνερυθριάστως, ὡςδῆθενὄργανατοῦδιαβόλουκαὶὡςὑπαίτιοιτοῦσχίσματος, αὐτοὶδηλαδὴ, γιὰτοὺςὁποίουςψάλλειἡἘκκλησία:
Ὅληνσυλλεξάμενοι, ποιμαντικὴνἐπιστήμην, καὶθυμὸνκινήσαντες, νῦντὸνδικαιώτατονἐνδικώτατα, τοὺςβαρεῖςἤλασανκαὶλοιμώδειςλύκους, τῇσφενδόνῃτῇτοῦΠνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦτῆςἘκκλησίαςπληρώματος, πεσόνταςὡςπρὸςθάνατον, καὶὡςἀνιάτωςνοσήσαντας, οἱθείοιΠοιμένες, ὡςδούλοιγνησιώτατοιΧριστοῦ, καὶτοῦἐνθέουκηρύγματος, μύσταιἱερώτατοι.” (στιχηρὸπροσόμοιοαἴνων, ἐκτῆςΚυριακῆςτῶνἁγίωνΠατέρων)
7)        Πιστεύεικαὶκηρύττει -σὲἀντίθεσημὲδεκάδεςΣυνόδουςκαὶἑκατοντάδεςἉγίους- ὅτιἡπαπική "ἐκκλησία" εἶναικανονικὴκαὶὁΠάπαςΡώμης, κανονικὸςἐπίσκοπος. Τὸ 1991 στὸΜπαλαμάνττοῦΛιβάνουἀποδέχτηκετὸἔγκυροντῶνμυστηρίωντῶνπαπικῶνκαθὼςκαὶτὴνΟὐνία[9]. Τὸ 1995, ὅπως καὶ τὸ 2014, συνυπέγραψε μὲ τὸν Πάπα "ΚΟΙΝΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ". Τὸ 2011, κατήχησε σπουδαστὲς παπικοῦ πανεπιστημίου ὑπὲρ τοῦ Πάπα. “Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δέχτηκε ἐπίσκεψη ὁμάδος φοιτητῶν τοῦ Ποντιφικικοῦ Ἰνστιτούτου Saint Apollinaire. Ἀπευθυνόμενος στοὺς φοιτητὲς τοὺς προέτρεψε: Ἀκολουθῆστε τὸν Πάπα. Ὁ Πάπας Βενέδικτος ὁ ΙΣΤ΄ εἶναι ἕνας μεγάλος θεολόγος ποὺ κάνει καλὸ σὲ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες. Ἀκολουθῆστε τον μὲ ἀγάπη καὶ συμπάθεια”[10].
8)        Ἀναγνωρίζει τὶς χειροτονίες τῶν ἀγγλικανῶν[11] καὶ κάνει ἀποδεκτὸ τὸ βάπτισμα τῶν Λουθηρανῶν[12] (ὅπως καὶ γενικῶς πάντων τῶν προτεσταντῶν), ποὺ εἶναι διαστρεβλωτὲς τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὑβριστὲς τῆς Κυρίας Θεοτόκου, περιφρονητὲς τῶν Ἁγίων μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς εἰκονομάχοι ποὺ εἶναι, βρίσκονται ὑπὸ τὸν ἀναθεματισμὸ τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἄλλωστε στὸ συνέδριο τοῦ Π.Σ.Ε., τὸ 2006, στὸ Porto Alegre, ἀποδέχτηκε σὲ κοινὴ δήλωση μὲ τοὺς προτεστάντεςὅτι δὲν ὑπάρχει μόνο Μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὅτι οἱ 348 ἐκκλησίες -μέλη τοῦ Π.Σ.Ε.- εἶναι γνήσιες ἐκκλησίες. Μία δὲ ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Οἱ ποικίλες αἱρετικὲς διδασκαλίες τῶν προτεσταντῶν θεωροῦνται ὡς διαφορετικοὶ τρόποι ἐκφράσεως τῆς ἰδίας πίστεως καὶ ὡς ποικιλία τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δεχόμενος ἔτσι ὅτι τελικὰ δὲν ὑπάρχουν αἱρέσεις! “Αὐτὲς οἱ ἐκκλησίες καλοῦνται νὰ συμβαδίζουν, ἀκόμη καὶ ὅταν διαφωνοῦν”[13].
9)        Τὸ Νοέμβριο τοῦ 1993 προέβη σὲ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἀνάμεσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ στὴν αἵρεση τῶν μονοφυσιτῶν. Ἡ κάθε πλευρὰ ἀναγνώρισε τὴν ἄλλη ὡς Ὀρθόδοξη. Τὶς καταδίκες καὶ τὰ ἀναθέματα τῆς 4ης Οἰκουμενικῆς πρὸς τοὺς Μονοφυσίτες (ποὺ τὰ ἐπανέλαβαν οἱ ἑπόμενες Σύνοδοι) τὰ ὀνομάζει "παρεξηγήσεις τοῦ παρελθόντος ποὺ ἔχουν ξεπεραστεῖ", ἀφοῦ, "δὲν ὑπάρχει θεολογία ποὺ μᾶς χωρίζει"[14]!

            Διὅλωναὐτῶνἀποδεικνύεταιὅτιδὲνσυκοφαντοῦμε, οὔτεκατηγοροῦμε, μὰοὔτεκαὶὑβρίζουμετὸνΠατριάρχη, ἁπλῶςμὲτὸνὰπροβάλλουμετόσοτὰἔργα,ὅσοκαὶτοὺςλόγουςτου, ἀφήνουμεαὐτὰνὰμιλήσουνμόνατουςκαὶνὰεἶναιαὐτὰποὺκαταγγέλλουντὴναἵρεσήτου. Κατ᾿αὐτὸντὸντρόπον, ἀποδεικνύουμεὅτιἐμεῖςπραγματικὰτὸνἀγαποῦμε, διότιὅποιοςἀγαπᾶ, ὁμιλεῖκαὶμαρτυρεῖτὴνἀλήθειακαὶδὲνκολακεύει. ΕὐχόμεθαὁλοψύχωςνὰτοῦχαρίσειὁΚύριοςτοῦἐλέουςμετάνοιαν, (ὅπωςκαίστοὺςλοιπούς, ὁμόφρονεςπρὸςαὐτόν, οἰκουμενιστὲςἐπισκόπους), ὥστενὰἀποκηρύξειτὴναἵρεσιντοῦΟἰκουμενισμοῦ.
            Κατόπιντούτων, ὁνῦνΠατριάρχηςστὴσυνείδησητῶνὈρθοδόξωνχριστιανῶν, δὲνὑφίσταταιπλέονὡςὀρθόδοξοςΠατριάρχηςἀλλὰὡςαἱρεσιάρχης, καθὼςκαὶοἱπρὸαὐτοῦαἱρετικοί, ὅπωςὁΝεστόριος, ὁΒέκκοςκ..
            Ὡςἁγιορεῖτεςμοναχοί, εἶναιπροφανῶςκατανοητὸἔχουμεἰδιαίτεροπρόβλημασυνειδήσεως, καθότιτὸἍγιονὌροςἔχειἄμεσηἐκκλησιαστικὴἀναφορὰπρὸςαὐτόν. Ὄντωςἡἐκκλησιαστικὴκατάστασηποὺζοῦμεσήμερα, ὡςπρὸςτὴνπροδοσίατῆςὀρθοδόξουπίστεως, μᾶςπαραπέμπειστὰἀλγεινὰγεγονότατῶνΣυνόδωντῆςΛυών (1274) καὶτῆςΦερράρας-Φλωρεντίας (1439-40).
Τὰ 114 ἔτηἄκραςοἰκονομίας (ἀρχῆςγενομένηςἀπὸτὴναἱρετικῆςἐμπνεύσεωςἐγκύκλιοτοῦΟἰκουμενικοῦπατριάρχουἸωακεὶμΓʹ, τὸ 1902) καὶἀνοχῆςστοὺςοἰκουμενιστέςλατινόφρονεςκαὶφιλενωτικοὺςἐπισκόπουςεἶναιὑπὲρτοῦδέοντοςἀρκετά. Ἡζημίαποὺἔχειπροκαλέσειαὐτὴἡψευδεπίγραφηοἰκονομίαστὴδογματικὴαὐτοσυνειδησίακλήρουκαὶλαοῦεἶναιἤδητεραστίωνδιαστάσεων, μὲσυνέπειατὴνἀλλοίωσητῶνὑγειῶςνοουμένωνὀρθοδόξωνκριτηρίωντοῦθεολογεῖν. ΣκοπὸςκαὶστόχοςτοῦἉγίουὌρουςπρωτίστως, καθὅληντὴνὑπερχιλιετῆἱστορίατου, ὑπῆρξεἡδιαφύλαξηκαὶὑπεράσπισητῆςὈρθοδοξίας. ὉσάκιςἀνεφύηαἵρεσιςἐντὸςτῆςἘκκλησίας, ἡδιαχρονικὴἁγιορειτικὴστάση, θεμελιωμένηκαὶστοιχοῦσαστὴνἱεροκανονικὴπαράδοση, διδάσκειτὴναὐτονόητοὑποχρέωσηδιακοπῆςτοῦμνημοσύνου, ἐντοῖςμυστηρίοις, τοῦαἱρετίζοντοςπατριάρχου.
ἩἐφαρμογὴτῆςδιακοπῆςτοῦΠατριαρχικοῦμνημοσύνουστὸἍγιονὌρος
            Εἰδικότερα, κατὰτὴνχρονικὴπερίοδοποὺἀκολούθησετὴνἑνωτικὴσύνοδοτῆςΛυών (1274), πατριάρχουὄντοςτοῦλατινόφρονοςἸωάννουΒέκκου, ὁἅγιοςΚοσμᾶςὁΠρῶτοςκαθὼςκαὶτὸσύνολοτῶνἐνἈγίῳὌρειμοναχῶν, ἔχονταςπροβεῖεἰςδιακοπὴντοῦμνημοσύνουτοῦπατριάρχουκαὶτοῦαὐτοκράτορος, ἐδιώχθησανκαὶ -τινὲςἐξαὐτῶν- ἐμαρτύρησανὑπὸτῶνἑνωτικῶν.
ἌνωθενγὰρἡτοῦΘεοῦὈρθόδοξοςἘκκλησίατὴνἐπὶτῶνἀδύτωνἀναφορὰντοῦὀνόματοςτοῦἀρχιερέωςσυγκοινωνίαντελείανἐδέξατοτοῦτο. Γέγραπταιγὰρἐντῇἐξηγήσειτῆςθείαςλειτουργίας, ὅτιἀναφέρειὁἱερουργῶντὸτοῦἀρχιερέωςὄνομα, «δεικνύωνκαὶτὴνπρὸςτὸὑπερέχονὑποταγὴν, καὶὅτικοινωνόςἐστιναὐτοῦ, τῆςπίστεωςκαὶτῶνθείωνμυστηρίωνδιάδοχος» ”.(βλ. V.Laurent-J.Darrouzes,Dossier Grec de I’ Union de Lyon, Paris 1977, σελ. 399).

Ὁοὐσιαστικὸςλόγοςγιὰτὸνὁποῖονὀφείλουμενὰκάνουμετὴνδιακοπὴτοῦμνημοσύνουἑνὸςαἱρετικοῦπατριάρχουκαὶἐπισκόπουεἶναι, ὃτιδιὰτῆςμνημονεύσεωςτοῦὀνόματὸςτουγινόμεθακαὶἐμεῖςσυγκοινωνοὶτῆςαἱρέσεώςτου, καίτοιδηλώνουμεὅτιἐμεῖςδὲνσυμφωνοῦμε.
            ἌλλοςἉγιορείτηςὉμολογητὴςὁὅσιοςἩσαΐας, συνασκητὴςτοῦὁσίουΓρηγορίουτοῦΣιναΐτου, ὅπωςτὸνἀναφέρειὁὅσιοςΝικόδημοςὁἉγιορείτης: «ΟὗτοςὁμακάριοςἔπαθεπολλὰκακὰἀπὸτὸνβασιλέαΜιχαήλτὸνΠαλαιολόγοντὸνλατινόφρονα, διατὶδὲνἤθελενὰσυγκοινωνήσῃμὲτὸντότεΠατριάρχητὸνΒέκκονδιὰτὴνκαινοτομίαντοῦὈρθοδόξουΔόγματος,ἀλλὰθείῳζήλῳκινούμενοςἠγωνίσθηπολλὰὑπὲρτῆςὈρθοδοξίας, καὶμὲτὴνἀκούραστονδιδασκαλίαντουἥνωσενὅλουςμὲτὴνὈρθόδοξονἘκκλησίαντοῦΧριστοῦπλέοντελεώτερον».(βλ. «ὙπὲρτῶνἹερῶςἡσυχαζόντων », 2,2,2,  Ε.Π.Ε. τομ. Βʹσελ. 350). σελ. 251).
            Κατὰτὴνεωτέραδὲἐποχή (1924), ἕνεκατῆςκαινοτόμουκαὶἀντικανονικῆςεἰσαγωγῆςτοῦνέουἡμερολογίου, τὸὁποῖοἀπετέλεσεκαὶτὸπρῶτοπλῆγματοῦΟίκουμενισμοῦστὴνἑνότητατῆςὈρθοδόξουἘκκλησίας, οἱτότεπατέρεςσυνεχίζοντεςτὴνπάγιαἁγιορειτικὴπαράδοσηἐπανέλαβαντὴνδιακοπὴτοῦπατριαρχικοῦμνημοσύνου. Ἡδιαχρονικὴαὐτὴπαράδοση, δυστυχῶςδιεκόπηὑπαιτιότητιτῶννέωνσυνοδειῶν, τῶνπροερχομένωνἐκτοῦκόσμου, καὶοἱὁποῖεςτὸ 1971 ἐπανέφεραντὸπατριαρχικὸμνημόσυνο. Νὰσημειωθεῖὅτιἡδιακοπὴτοῦμνημοσύνουγίνεταιἐπὶσκοπῷἀποφυγῆςτοῦμολυσμοῦτοῦἐκκλησιαστικοῦσώματοςἐκτῆςκακοδόξουδιδασκαλίαςἢπρακτικῆς, μὲἀπώτερονσκοπὸντὴνδιὈρθοδόξουΟἰκουμενικῆςΣυνόδουκαταδίκηςτῆςαἱρετικῆςδιδασκαλίας (ἢπρακτικῆς) καὶτῶναἱρεσιαρχῶνἐπισκόπων.
            ἘπὶπατριαρχείαςἈθηναγόρου, τόἍγιονὌρος, σχεδὸνστὸσύνολότου, ὁλοψύχωςκαὶὡςἓνσῶμα, ἀντέδρασεδυναμικὰκαὶδιέκοψε, ὡςὤφειλε, τὸμνημόσυνοτοῦΠατριάρχουἈθηναγόρα, (τὸαὐτὸἔπραξανκαὶκάποιοιἐκτῶνὈρθοδόξωνἹεραρχῶντῆςἘκκλησίαςτῆςἙλλάδος, τῶννέωνκαλουμένωνΧωρῶν). ΜάλισταὁἈθηναγόραςσεβόμενοςτὴνὲλευθερίατῆςσυνειδήσεωςτῶνἉγιορειτῶνδὲντοὺςἐδίωξε, (βλ. πατριαρχικὴἘγκύκλιοἈριθ. Πρωτ. 140/Κ. 17-9-1968), ἐνἀντιθέσειπρὸςτὴντακτικὴτοῦπατριάρχουΔημητρίου, ὅπωςκαὶτοῦνῦνπατριάρχουΒαρθολομαίου.
            Οἱδυσμενεῖςἐξελίξειςτῶνδεκαετιῶντοῦ ’60 καὶτοῦ ’70, κατὰτὶςὁποῖεςὁΟἰκουμενισμὸςἦτανσὲἔξαρση -ὅπωςἄλλωστεσυμβαίνεικαὶσήμερα, ἔχονταςὅμωςὁδηγήσειτὰπράγματασὲπολὺχειρότερηκατάσταση- ἀνάγκασετοὺςἁγιορεῖτεςστὴνἀπόφασηνὰδημοσιεύσουνκείμεναἁγιοπατερικῆςπνοῆς, ποὺκατεδίκαζαντὸνΟἰκουμενισμὸὀνομάζοντάςτοναἵρεσιν”, ἀποδεχόμενοιμάλιστακαὶτὸνχαρακτηρισμὸποὺτοῦεἶχεδώσειὁἅγιοςἸουστῖνοςΠόποβιτς, αὐτὸντῆςπαναιρέσεως.
ΟἱἹερὲςΜονὲςποὺπροέβησανεἰςδιακοπὴντοῦπατριαρχικοῦμνημοσύνου:
ἹΜ. ὉσίουΔιονυσίου, μὲἡγούμενοντὸνΓέρονταΓαβριήλ,
Ἱ. Μ. Καρακάλλου, μὲ ἡγούμενον τὸν Γέροντα Παῦλο,
Ἱ. Μ. Σίμωνος Πέτρας, μὲ ἡγούμενον τὸν Γέροντα Χαράλαμπο,
Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, μὲ ἡγούμενον τὸν Γέροντα Βησσαρίωνα,
Ἱ. Μ Ἁγίου Παύλου, μὲ ἡγούμενον τὸν Γέροντα Ἀνδρέα,
Ἱ. Μ.Ξενοφῶντος, μὲ ἡγούμενον τόν Γέροντα Εὐδόκιμο,
Ἱ.Μ.Ἐσφιγμένου, μὲ ἡγούμενον τὸν Γέροντα Ἀθανάσιον,
Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα μὲ ἡγούμενον τὸν Γέροντα Βασίλειον(διέκοψε τὸ μνημόσυνο τό 1968, ἀλλὰ δυστυχῶς ἦταν καὶ ἡ πρώτη ποὺ τὸ ἐπανέφερε τὸ 1971).
Ἡ Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου,μνημόνευε μόνο στὴν πανήγυρη τῆς Μονῆς ‘’τυπικά’’ μόνον, ὅπως καὶ ἡ Ἱ. Μ. Κωσταμονίτου.
            Ἐπίσης, ἀπὸ τὶς τότε Ἰδιόρρυθμες Μονές, στὴν Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας, μνημόνευαν μόνο στὸ καθολικό, ‘’τυπικά’’. Πολλοὶ ἱερομόναχοι τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὅπως καὶ ὁ πρῶτος ἡγούμενος, μετὰ τὴν κοινοβιοποίησή της τό 1981, γέρων Ἀθανάσιος, ἐνῶ μνημόνευε ‘’τυπικά’’ στὸ Καθολικό τῆς Μονῆς, ὁ ἴδιος στὰ παρεκκλήσια, ὅταν λειτουργοῦσε, δὲν μνημόνευε, ὅπως ἐπίσης καὶ ἄλλοι ἱερομόναχοι τῆς Μονῆς. Τὸ αὐτὸ συνέβαινε καὶ σὲ ἄλλες Μονές, ὅπως π.χ. στὴν Ἱ. Μ. Ἁγίου Παύλου, στὴν ὁποία ὁ παπά-Παῦλος συνέχισε μέχρι τέλους νὰ μὴ μνημονεύει (+1995), καίτοι ἡ Μονὴ μετὰ τὴν παραίτηση ἐκ τῆς ἡγουμενίας τοῦ γέροντος Ἀνδρέα ἐπανέφερε τὸ μνημόσυνο, ἐπὶ ἡγουμενίας γέροντος Παρθενίου. Πάντως, καί ἄλλες Ἱ. Μονές ἀντιδροῦσαν καὶ δὲν ἤθελαν τὸ μνημόσυνο καὶ οἱ ὁποῖες μνημόνευαν περισσότερο ἀπό ‘’εὐγένεια’’. Ἐπίσης σὲ ὅλες τὶς Ἱερὲς Σκῆτες καὶ στὰ περισσότερα κελλιὰ δὲν μνημόνευαν, τόσο ζηλωτὲς ὅσο καὶ μὴ ζηλωτές.
            Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀναφέρουμε, ἐνδεικτικῶς μόνον, τὶς ἀπαντήσεις δύο Ἱερῶν Μονῶν πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα περὶ τοῦ ζητήματος τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου.
            ἩἹ.Μ.ΚαρακάλλουεἰςἀπάντησίντηςπρὸςτὴνἹερὰΚοινότητα, εἶχεγράψειτὰἑξῆς: ‘’Ἡκαθ᾽ἡμᾶςἹερὰΜονὴὑπὸστοιχεῖαΙΔ΄ἐντῇσημερινῇΣυνάξει 21/9/1972 ἐξήτασεκαὶαὖθιςτὸἐπίμαχονθέματοῦμνημονεύματοςἘπιθυμοῦμενὰἐπαναλάβωμεντὴνἐνπεποιθήσεικαὶἀμετάθετονἀπόφασινἡμῶνπερὶσυνεχίσεωςτῆςδιακοπῆςτοῦΠατριαρχικοῦΜνημοσύνουεἰςἔνδειξινδιαμαρτυρίας,ἐφ᾽ὅσονὁνέοςΟἰκουμενικὸςΠατριάρχηςΔημήτριοςὁΑ΄θὰσυνεχίσῃτὴντηρουμένηνὑπὸτῆςἹερᾶςΣυνόδουΓραμμῆς, τὴνὁποίανεἶχεχαράξειὁἈθηναγόρας.’’ (βλ. Ο.Τ. ἀρ.φ. 213, 1/7/1974).
            ἩἹ.Μ. ἉγίουΠαύλου,ἐπὶἡγουμενίαςτοῦγέροντοςἈνδρέα, ἀπήντησεὡσαύτως: ἡἀπόφασιςἡμῶνεἶναιὅτιδὲνδυνάμεθανὰπροχωρήσωμενεἰςσυζήτησινπαρὰμόνονἐφ᾽ὅσονδηλωθῇὑπὸτῆςΑ. ΠαναγιότητοςδιὰτοῦτύπουὅτιδὲνθὰἀκολουθήσῃτὴνπορείαντοῦπροκατόχουΑὐτοῦ”.(. π.)
            ἘπίσηςὁαὐτὸςἡγούμενοςτῆςἹ. Μονῆςπ. ἈνδρέαςστὴσχετικήτουἀπάντησηπρὸςτὴνἹ. Κοινότηταἀνέφερε: Λόγοιἐκκλησιαστικῆςσυνειδήσεωςδὲνμοῦἐπιτρέπουννὰἐπαναλάβωτὸμνημόσυνον, διότιὁΟἰκουμενικὸςΠατριάρχηςεἶναινεωτεριστής, βαδίζειτὰἴχνητοῦΟἰκουμενιστοῦἈθηναγόρου, τοῦὁποίουτὰςἀπόψειςκαὶτὰαἱρετικάφρονήματαδὲνκατεδίκασεν”.(. π).
           ΚατόπινὅλωναὐτῶνἡἜκτατοςΔιπλήἹερὰΣύναξιςτῆςἹερᾶςΚοινότητοςεἰςτὴνΝΒʹΣυνεδρία, τῆ 13ῃΝοεμβρίου 1971 καὶκατόπινπολλῶνδιεργασιῶνἀπεφάσισεὅτι:«...ἐπαφίεταιεἰςτὴνσυνείδησινἑκάστουμονῆςἡδιαμνημόνευσιςτοῦὀνόματοςτοῦΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου».
            Πάντως ὀφείλουμε νὰ τονίσουμε ὅτι στὰ θέματα τῆς πίστεως δὲν χωροῦν τυπικότητες καὶ εὐγένειες. Ἡ πίστις δὲν εἶναι θέμα εὐγενείας πρὸς πρόσωπα, ἀλλά ὁμολογίας καὶ τηρήσεως τῆς ἀκριβείας τῶν δογμάτων, ‘’εἰς τὰ τῆς πίστεως οὐ συγχωρεῖ συγκατάβασις’’, ὅπως ἐτόνιζαν οἱ παλαιοὶ ἁγιορεῖτες. Ἀξίζει πάντως ἐδῶ νὰ ἀναφερθοῦμε στὴ πρακτικὴ τῶν τότε ἁγιορειτῶν. Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος καὶ μόνον, δυστυχῶς, κρίνεται ὡς ἀνεπιτυχὴς ἡ τότε προσπάθεια ἀντιμετώπισης τοῦ προελαύνοντος Οἰκουμενισμοῦ καὶ οἱ λόγοι εἷναι πολλοί. Ἀκροθιγῶς σημειώνουμε ὅτι ὑπῆρχε ἡ λανθασμένη αἴσθηση ὅτι τὰ οἰκουμενιστικά “ἀνοίγματα”, ὅπως τὰ ἀποκαλοῦσαν, δὲν χαρακτήριζαν συνολικὰ τὸ Πατριαρχεῖο, ἀλλ’ ἀποκλειστικῶς τὸν τότε Πατριάρχη καὶ κάποιους λίγους συνοδοιπόρους του. Ἐπιστεύετο μάλιστα ὅτι θανόντος τοῦ Ἀθηναγόρου τὰ πάντα θὰ ἐπέστρεφον στὴν ὁμαλότητα. Ἡ κατάληξη εἶναι σὲ ὅλους γνωστή: στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του ὁ νέος Πατριάρχης Δημήτριος ἀνακοίνωσε τὴ συνέχιση τῶν οἰκουμενιστικῶν προσπαθειῶν τοῦ προκατόχου του. Ἐκείνην τὴν κρίσιμη στιγμὴ βρῆκαν οἱ τότε ἁγιορεῖτες νὰ ἐπαναφέρουν τὸ μνημόσυνο, ἐπὶ καταστροφῇ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ-ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος! Τὸ μήνυμα ποὺ ἐδόθη στοὺς πατριαρχικοὺς ἦταν σαφές: προχωρῆστε! Δυστυχῶς, ἡ ἐλλειπὴς κατανόησις τοῦ ἐφαρμοζομένου ἕως τότε, ιε´ κανόνος τῆς Α´-Β´ συνόδου (861), κατὰ τὴν ὁποία ἡ διακοπὴ μνημοσύνου ἐθεωρεῖτο ὡς ἁπλῶς ἔχουσα σημασίαν “διαμαρτυρίας”, ἐξ οὗ καὶ οἱ προαναφερθεῖσες χάριν “εὐγενείας” παλινωδίες μνημονεύσεως, π.χ. σὲ πανηγύρεις, εἶχαν ὡς ἀφετηρία τὴν ἀποσύνδεση τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Κανόνος ἀπὸ τὸ σωτηριολογικό του περιεχόμενο. Ἡ τραγικὴ ἐπαναφορὰ τοῦ μνημοσύνου, ἔστω καὶ μὲ τὸ λειψὸ τρόπο ποὺ ἐφαρμοζόταν ἠ διακοπή, πέραν τῆς γενικότερης ζημίας ποὺ προξένησε, δυστυχῶς ἄνοιξε τὴν θύρα καὶ στὶς ποικίλες, κακόβουλες καὶ στρεβλωτικὲς ἑρμηνεῖες τοῦ ἐν λόγῳ ἱεροῦ Κανόνος ποὺ κυριαρχοῦν σήμερα.
            Πράγματι, ὁ ὀρθοδόξως νοούμενος ἀντιαιρετικὸς ἀγώνας, ὅπως διαχρονικῶς εἶναι διαπιστωμένο, δὲν χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴ λήψη κάποιων πρακτικῶν ἡμιμέτρων καὶ λύσεων, οἱ ὁποῖες τελικῶς διαιωνίζουν τὴν αἵρεση ἐντὸς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἀλλὰ ἀντιθέτως, ἀπὸ τὴν ἐνδεδειγμένη ἔκθεση-διασάφηση, ἀφ’ ἑνὸς τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας καὶ ἀφ’ ἑτέρου, τοῦ δογματικοῦ πυρήνα τῆς αἱρέσεως, δηλαδὴ τῶν βαθυτέρων θεολογικῶν αἰτίων ποὺ ὡδήγησαν στὴν ἐμφάνιση της, ὅσο καὶ τῶν καταστρεπτικῶν συνεπειῶν της. Σκοπὸς ἑπομένως εἶναι ὄχι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου καθεαυτή, αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ ἀρχικὸ στάδιο, ἀλλὰ ἡ συνολικὴ θεραπεία τοῦ κακοῦ. Τοῦτο θὰ συμβεῖ διὰ τῆς συγκλήσεως ὀρθοδόξου Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία καὶ συνιστᾶ τὸ τελικὸ στάδιο τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀγῶνος, καὶ στὴν ὁποίαν θὰ καταδικασθεῖ ἡ αἵρεσις καὶ οἱ αἱρετικοί. Τότε μόνον μποροῦμε νὰ ὁμιλοῦμε περὶ πλήρους ἐκκριζώσεως τῆς αἱρέσεως.
Ἡ δι’ ἐπιστολῶν ἐνημέρωσις πρὸ καὶ μετὰ τῆς ΑκΜΣ
            ὩςμέλητῆςἘκκλησίαςκαὶτῆςἁγιορειτικῆςμοναστικῆςπολιτείας, ἔχοντεςλόγονεὐθύνηςἀναφορικὰπρὸςτὰθέματαπίστεωςκαὶπαραδόσεως, θεωρήσαμεὡςἐπιβεβλημένοπνευματικὸνκαθῆκονμαςνὰκινητοποιηθοῦμε,μετὰτοῦὀφειλομένουσεβασμοῦκαὶκατὰτὴντάξιν. Ἀπευθυνθήκαμελοιπὸνἐντὸςτοῦἔτους 2016, μὲδύοδημόσιεςἀνοικτὲςἐπιστολὲςπρὸςὑμᾶς, τὴνἹερὰΚοινότητατοῦἹεροῦἡμῶντόπουκαὶτοὺςΚαθηγουμένουςτῶνἹερῶνΜονῶν. Κατἀρχάς, στὴνἐπιστολήμαςτῆς 13ηςΜαΐου 2016, πρὸτῆςλεγομένηςἉγίαςκαὶΜεγάληςΣυνόδουτοῦΚολυμπαρίουΚρήτης, σᾶςεἴχαμευἱκῶςδηλώσειὅτι,ἐὰνἡἐνλόγῳσύνοδοςδὲνὀρθοτομήσειτὸνλόγοντῆςἀληθείαςκαὶδὲνκαταδικάσειτὴνπαναίρεσητοῦΔιαχριστιανικοῦκαὶΔιαθρησκειακοῦσυγκρητιστικοῦΟἰκουμενισμοῦ, θὰεἴμεθα, ὡςἐκτούτου, ὑποχρεωμένοινὰἐφαρμόσουμετοὺςἁρμοδίουςἹεροὺςΚανόνεςτῆςἘκκλησίας, ποὺὁρίζουντὰπερὶδιακοπῆςμνημοσύνουτοῦὀνόματοςτοῦοἰκείουἐπισκόπου (δηλ. τοῦπατριάρχου).
            Τέλος, ὅπωςκαὶστὴδευτέραπρὸςὑμᾶςἐπιστολήμας, τῆς 20ηςἸουνίου 2016, σᾶςεἴχαμεὑποβάλειτὴνθερμὴνπαράκλησινκαὶσᾶςεἴχαμεἐπισημάνειὅτιθὰἀναμέναμε,ἐντὸςεὐλόγουχρονικοῦδιαστήματος, ἀφοῦσυζητηθεῖτὸὅλονζήτηματῆςλεγομένηςἉγίαςκαίΜεγάληςΣυνόδουκαὶὑφ᾽ὑμῶν, ὡςτὸκατ᾿ἐξοχὴνθεσμικὸνὄργανοντοῦἹεροῦἡμῶνΤόπου, νὰληφθεῖμίαξεκάθαρηθέσηἔναντιτῶνσυνοδικῶνἀποφάσεων. Τὸἐρώτημαποὺξεκάθαρατίθεταικαὶτοῦὁποίουτὴνἀπάντησηἀναμένουνπάντεςοἱἀγωνιῶντεςπιστοὶεἶναι: οἱἀποφάσειςτῆςΣυνόδουεἶναιὀρθόδοξεςἢαἱρετικές;
            Ἀντὶὅμωςτῆςὀφειλομένηςσπουδῆςὅπουὤφειλετὸκαθὑμᾶςὄργανονὰἐπιδείξηἔναντιἑνὸςτόσοσημαντικοῦζητήματος,καίτοιὡςἹερὰΚοινότηςπρὸτῆςΣυνόδουεἴχατεἐκθέσειδι᾿ἐπιστολῆςτὴνἀντίθεσήσαςἐπὶτινῶνσημαντικῶνθεμάτωνπίστεως, ὅσονἀφορᾶτὰπροσυνοδικὰκείμενα,ἀνταὐτοῦὑπῆρξεὄχιμόνονἡἀπόλυτοςσιωπή, γιὰτόσουςμῆνες, ἀλλὰκαὶκάποιεςἐκτῶνἹ. Μονῶνπροέτρεξανκαὶἐνήργησανδιωγμό, κατὰπαράβασιντῶνἁρμοδίωνδιατάξεωντοῦΚ.Χ.Α.Ο., ἐναντίονἉγιορειτῶνμοναχῶν,πρὶνκἂνσυνέλθηἡκαθιερωμένηΔιπλῆἹερὰΣύναξις. Συγκεκριμένα, κατὰτοῦΠροϊσταμένουΓέροντοςΣάββαμοναχοῦκαὶτοῦΓέροντοςτοῦἹ.Κ. ἉγίωνἈρχαγγέλων-Κουκουζέλη, μοναχοῦΧερουβείμ, ἐκτῆςἹ.Μ.Μ. Λαύρας, καθὼςκαὶτῶνμοναχῶνΛουκᾶ, Δαμιανοῦ, ὈνουφρίουκαὶΔανιὴλδοκίμου, ἐκτῆςἹ. Μ. Χιλανδαρίου.
            Ὅπωςεἶναιγνωστὸν,ἡΔιπλῆΣύναξιςἕωςκαὶσήμερονδὲνἔχειλάβειθέση. ὩςπρὸςτὴνπιθανὴαἰτίατῆςἐνόχουσιωπῆςκαὶτῆςἀποφυγῆςνὰἐκδοθεῖὑπεύθυνηἀπόφασησχετικὰμὲτὴνΑκΜΣ, φῶςρίχνειἡἐπίσημηἔκθεσηπρὸςτὴνἹεράΚοινότητατοῦΚαθηγουμένουτῆςἹ. ΜονῆςΣταυρονικήταἈρχιμ. Τύχωνος (ἡὁποίαδημοσιεύθηκεστὶς 23-9-2016, ἀρ. φυλ. 2132, ἀπὸτὴνὀρθόδοξηἐκκλησιαστικὴἐφημερίδαὈρθόδοξοςΤύπος”). ΤὸἍγιονὌροςἄλλωστεἐκπροσωπήθηκεἐπισήμωςεἰςτὸπρόσωποντοῦσυγκεκριμένουἡγουμένου, ὁὁποῖοςεἶχεκαὶτὴνθεσμικὴἰδιότητατοῦσυμβούλουτοῦΟἰκουμενικοῦΠατριαρχείου. Τὸτραγικὸνμὲτὴνἔκθεσίντουεἶναιὅτι, παρὰτὶςκάποιεςμικροεπισημάνσεις, περιγράφειτὴναἱρετικὴψευδοσύνοδοὡςὀρθοδοξωτάτη.
Ἕκαστοςἐνώπιοντῶνεὐθυνῶντου
            Νοιώθουμετὴνἀνάγκηνὰσᾶςἀπευθύνουμεμίατελευταίαἔκκληση. Ἡθέσιςσαςεἶναι «ἐπὶξυροῦἀκμῆς», ἀναλογισθεῖτετὶςτρομακτικὲςεὐθύνεςπούἔχετεἐνώπιονΘεοῦκαὶἀνθρώπων. ὩςἹερὰΚοινότητακαὶὡςΚαθηγούμενοι, ὅσοιἀπὸἐσᾶς, μὴγένοιτο, ὑποκύψετεἀποδεχόμενοιτὶςἀποφάσειςαὐτῆςτῆςΑΙΡΕΤΙΚΗΣψευδοσυνόδου, καὶἐξακολουθήσετε -ἐνσυνειδήσειπλέον- νὰμνημονεύετεἕναναἱρετικὸνπατριάρχη, ἂςγνωρίζετεὅτιἐνἡμέρᾳκρίσεωςθὰεἶσθεἀναπολόγητοι, καθότι:
            Μὲ τὴν στάση σας θὰ ἔχετε διαιρέσει τὴν ἁγιορειτικὴ μοναστικὴ κοινότητα.
            Συνακόλουθα, θὰ εἶσθε ἐσεῖς ὑπεύθυνοι δημιουργίας σχισμάτων καὶ ὄχι ὅσοι ἁπλῶς θέλουν νά παραμείνουν ὀρθόδοξοι.
            Θὰ ἔχετε καταστρέψει τὴ χιλιόχρονη ἑνότητα ὀρθοδόξου μαρτυρίας τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου.
            Τέλος, ἡ ἀντιπατερικὴ αὐτὴ πορεία θὰ ὁδηγήσει στὴν ἀπαξίωση, δυστυχῶς, τοῦ (ἐπισήμου-θεσμικοῦ) Ἁγίου Ὄρους, στὰ μάτια τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ, καθιστῶντας το σκότος ἀντί, ὡς ὤφειλε, φῶς τοῦ κόσμου (πρβλ. “Φῶς μοναχοῖς ἄγγελοι, φῶς κοσμικοῖς μοναχοί”, Κλῖμαξ, Λόγος 26Α, 25).
            Ἴσως ὁ λόγος μας νὰ σᾶς στεναχωρήσει, ἴσως φανεῖ σκληρὸς καὶ ἐλεγκτικός, ἀλλὰ ἂς γνωρίζετε ὅτι δὲν ἔχουμε οὐδεμία ἐμπάθεια πρὸς τὰ θεοτίμητα πρόσωπά σας. Εἶναι ἀποτέλεσμα πόνου καὶ ἀγάπης γιὰ τὴν Ὀρθόδοξο πίστιν μας. Ὁ λόγος τῆς ἀληθείας, εἶναι λόγος Χριστοῦ, καὶ εἶναι δίστομος μάχαιρα, γιατὶ πρέπει πάντα νὰ ὀρθοτομεῖ. Παρακαλοῦμε λοιπὸν τὴν ἀγάπη σας νὰ μελετήσετε ὅσα σᾶς ἐπισημαίνουμε καὶ πατρικῶς νὰ συμπονέσετε, νὰ συμπροβληματιστεῖτε καὶ νὰ προχωρήσετε στὴ θεραπεία τοῦ κακοῦ. Ἀπὸ ἐσᾶς περιμένουμε νὰ ποιμαίνετε ἀγαπητικῶς καὶ ὄχι ἐξουσιαστικῶς: “ποιμάνετε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μὴ ἀναγκαστικῶς, ἀλλ᾿ ἑκουσίως, μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως…τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου”. (Αʹ Πετρ. εʹ, 2-3)
            Ἅπαντες ἱστάμεθα ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας, ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Κριτοῦ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱστορίας. Ἡ ἕως τοῦ νῦν ἀκολουθουμένη τακτικὴ ἔχει βοηθήσει στὴν ἀνεμπόδιστο ἐξάπλωση τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια. Ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ὑπευθύνων θὰ ζητήσει ὁ Κύριος τό “αἷμα” τῶν ψυχῶν ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε. Στὴν κρίσιμη αὐτὴ στιγμὴ ἂς ἀναλογιστεῖ ἕκαστος τί εἴδους Ἅγιον Ὄρος θέλουμε νὰ παραδοθεῖ στὶς ἑπόμενες γενεές, καὶ τί εἴδους μοναχοὶ θὰ ἐγκαταβιώνουν σ’ αὐτό. Ἡ κατάντια τοῦ παπικοῦ μοναχισμοῦ ἂς μᾶς προβληματίσει...
            Ἐμεῖς ὡς ἁγιορεῖτες μοναχοὶ διαχωρίζουμε, πλέον, τὴ θέση μας ἔναντι τῆς ἕως τῆς σήμερον ἀκολουθουμένης πορείας. Δὲ συμφωνοῦμε οὔτε συνευδοκοῦμε, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἐπιθυμοῦμε τὴν συμπόρευση μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴ ἀποστασία ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν μποροῦμε νὰ συνεχίσουμε νὰ στραγγαλίζουμε τὴν ὀρθόδοξο συνείδησίν μας καὶ νὰ παριστάνουμε ὅτι δὲν καταλαβαίνουμε μὰ οὔτε καὶ νὰ δικαιολογοῦμε συνεχῶς τὰ ἀδικαιολόγητα, καλύπτοντας τὰ αἱρετικὰ φρονήματα τοῦ Πατριάρχου. Ἤρθαμε ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας, κάποιοι ἀπὸ παιδιὰ ἀκόμη, στὸ Ἅγιον Ὄρος.Ἀφήσαμε πίσω γονεῖς, οἰκείους, σπουδές, ἐργασίες, μήπως γιὰ νὰ καταντήσουμε αἱρετικοὶ καὶ νὰ μᾶς σέρνει πίσω του ὁ κάθε ἀσεβὴς Πατριάρχης καὶ ἐπίσκοπος; Μὴ γένοιτο! Εὐχόμεθα ὁλοκαρδίως τὴν ἀλλαγὴ πορείας πλεύσεως, τῆς θεσμικῆς Ἀρχῆς τοῦ Ἀγίου Ὄρους, τὴν ἀπόκτηση τῆς χάριτος τῆς ὁμολογίας, τῆς ὁποίας δὲν ὑπάρχει μεγαλυτέρα, εἰδικὰ ἐν καιρῷ κηρυσσομένης αἱρέσεως.
            Κατόπιν, ὅλων τῶν ἀνωτέρῳ, πιστεύουμε ὅτι ἀνεδείχθη ἡ ἄκρα σοβαρότης τοῦ θέματος τῆς ἐν Κρήτῃ συνόδου καὶ τῶν σωτηριολογικοῦ χαρακτῆρος ἐπιπτώσεων ποὺ ἔχει γιὰ τοὺς πιστούς. Οὐδεὶς ἁγιορείτης δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶ τά φοβερὰ λόγια τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ποὺ εἶπε στὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸ Ζωγραφίτη: “ ἔρχονται οἱ ἐχθροὶ ἐμοῦ καὶ τοῦ Υἱοῦ μου. Ὅμοιοι πρὸς τοὺς τότε ἑνωτικοὺς λατινόφρονες εἶναι οἱ, ὄντως πολὺ χειρότεροι ἐκείνων, σημερινοὶ οἰκουμενιστές. Ἐμεῖς ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ ἁγιορεῖτες μοναχοί, ἀκολουθώντας τοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, εἰδικὰ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Πρῶτο καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ ἁγιορεῖτες ὁσιομάρτυρες ἐπὶ Βέκκου, ἐφαρμόζουμε, ὅπως καὶ ἐκεῖνοι, τὸν ιεʹ Ἱερὸν Κανόνα τῆς Α´-Β´ ἐπονομαζομένης συνόδου ἐπὶ Μ. Φωτίου ἐν ἔτει (861) καὶ χάριτι θείᾳ προχωροῦμε εἰς τὴν ἐπιβεβλημένην διακοπὴν τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχου. Λυπούμεθα, διότι ἡ ὄντως ὀδυνηρὴ καὶ στενάχωρη αὕτη ἀπόφαση ὀφείλεται, καθ᾿ ὁλοκληρίαν, στὴ συνολικὴ αἱρετικὴ πορεία τοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, ἐπιστέγασμα τῆς ὁποίας εἶναι οἱ αἱρετικὲς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης.
            Τηροῦμε ὡς Ἁγιορεῖτες πιστὰ τὰ τῶν θεοφόρων Πατέρων:
            “Οἵτινες τὴν ὑγιῆ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν, μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδ᾿ ἀδελφοὺς καλεῖν”(ἁγ. Μάρκου Ἐφέσου, Ὁμολογία ἐν Φλωρεντία, Τὰ εὑρισκόμενα ἅπαντα τ. Α´, σελ. 422)
            ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος͵ οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας͵ κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν͵ χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον͵ ἢ μετ΄ αὐτῶν ἐμβληθῆναι͵ ὡς μετά Ἄννα καὶ Καϊάφα͵ εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός.(Μ. Ἀθανασίου, P.G. 26, 1257)
              Τέλος, διευκρινίζουμε πρὸς πάντας, ὅτι ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἀγώνας τὸν ὁποῖον ἀναλαμβάνουμε γίνεται πρωτίστως γιὰ λόγους σωτηριολογικῆς φύσεως, ἐμμένοντες πιστοὶ στὴν ἐκκλησιολογία τῆς ὀρθοδόξου πατερικῆς παραδόσεως, καὶ ἕνεκα τούτου, ἐντὸς τοῦ Σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν προβαίνουμε εἰς σύστασιν ἑτέρας “ἐκκλησίας”, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, οὔτε προσχωροῦμε σὲ κάποια παλαιοημερολογητικὴ ἐπισκοπικὴ παράταξη. Μένοντας πιστοὶ εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, παραμένουμε ἁπλὰ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ καὶ ὁμολογοῦμε τὴ διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ σωτήριο ἀλήθεια ποὺ παραλάβαμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Καταδικάζουμε καὶ ἀναθεματίζουμε τὴν Παναίρεση τοῦ Διαχριστιανικοῦ, Διαθρησκειακοῦ, Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καθὼς καὶ τὶς ἀποφάσεις τῆς λεγομένης ΑκΜΣ. Ὅ,τι ἄλλο κυκλοφορήσει εἰς βάρος μας, θὰ ἀποτελεῖ κατάπτυστη συκοφαντία.
            Ἀγωνιζόμαστε μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν αἰσιοδοξία ὅτι πράττοντας καθηκόντως τὸ ἀνθρωπίνως δυνατόν, θὰ ἀξιωθοῦμε τοῦ ἐλέους τοῦ φιλανθρώπου Χριστοῦ καὶ ὅτι μὲ τὴ σκέπη τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἐφόρου τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν τόπου, θὰ ἔρθουν καλύτερες ἡμέρες γιὰ τὴν φιλτάτη μας ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ καὶ τὴν πατρίδα μας τὴν ΕΛΛΑΔΑ.
Μετὰ τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ



   Υ.Γ.
Εντός ημερών θα δημοσιευθούν οι υπογραφές καθ’ότι η συλλογή



Bookmark and Share
Blog Widget by LinkWithin

Δεν υπάρχουν σχόλια :